Ellie, een jonge journaliste die schrijft voor de themabijlagen van de krant The Nation, stuit bij een zoektocht in het archief op een liefdesbrief van een man aan een getrouwde vrouw. Meteen voelt ze een connectie. Zelf heeft ze een relatie met een getrouwde man en ze vraagt zich af of haar minnaar uiteindelijk ook de keuze tussen zijn vrouw of haar zal maken. Ellie gaat op zoek naar de vrouw aan wie de brief geschreven is. Ze moet en zal te weten komen wat er precies gebeurd is. De vrouw voor wie de brief bedoeld was, is Jennifer. Ook haar verhaal wordt helemaal uit de doeken gedaan in De laatste liefdesbrief. Door een hele reeks omstandigheden worden Jennifer en Boot (haar minnaar) steeds weer uit elkaar gedreven, maar wanneer hun verhaal samenkomt met het verhaal van Ellie, lijkt alles uiteindelijk toch goed te komen.
Het eerste deel van De laatste liefdesbrief gaat over het leven van Ellie in 2003. Het is een korte inleiding waarin je kennismaakt met een jonge journaliste die haar leven niet helemaal op de rails heeft. Door omstandigheden vindt ze een brief, en dat zorgt voor een overgang naar deel twee, waarin afwisselend het verhaal van Jennifer en Anthony verteld wordt. Hier wordt het af en toe een beetje verwarrend, want de hoofdstukken staan niet altijd in chronologische volgorde. De informatie wordt langzaam vrijgegeven, en de lezer moet die dan zelf in de context plaatsen. In het derde deel volg je het verhaal weer vanuit het standpunt van Ellie, en hier komen de twee verhaallijnen samen. Hier worden ook alle gaten opgevuld, zodat de verschillende onderdelen uiteindelijk één mooi geheel vormen.
Om het verschil in tijd aan te duiden, gebruikt Jojo Moyes een andere schrijfstijl voor de verschillende delen. Wanneer het verhaal over Ellie gaat, wordt er in de tegenwoordige tijd over haar geschreven. Het lijkt alsof je zelf alles op dat eigenste moment meemaakt. Wanneer het over Jennifer en Anthony (Boot) gaat, is er in de verleden tijd geschreven. Dit vraagt wel enige aanpassing van de lezer. Het boek gaat gedeeltelijk over 1960 en de jaren daarna. Het geeft een mooi beeld van hoe de mentaliteit verschilt tussen generaties. Toen was het bijna onmogelijk om als vrouw weg te gaan bij je man. Het was een schande en wanneer een vrouw dat toch deed, werd ze uitgespuwd door de maatschappij. Ook in 2003, en zelfs nu, is het zogezegd not done om je partner te bedriegen en te verlaten voor een minnaar of minnares, maar de mensen in deze tijd hebben er duidelijk minder moeite mee dit te aanvaarden. Jojo Moyes is zelf journalist voor The Independent, en De laatste liefdesbrief is haar zevende boek. Eerder schreef ze onder andere Nachtmuziek en Zee van verlangen. Met haar boek Verboden vruchten, uit 2003, won ze de Romantic Novel of the Year Award. De laatste liefdesbrief past perfect in het rijtje. [Kirsten Coenraets] Verberg tekst

Journaliste Ellie vindt in 2003 in een krantenarchief in Londen een intrigerende liefdesbrief. Ze gaat op zoek naar het verhaal hierachter, terwijl ze zelf in tweestrijd is over haar relatie met een getrouwde man. Veertig jaar eerder wordt Jennifer na een auto-ongeluk wakker in een ziekenhuis en herinnert zich niets. Na herstel past ze zich aan, maar er blijft onvrede. Ook zij begint, na het vinden van een liefdesbrief, een zoektocht. Dit verhaal over liefde, passie en verlies is diep ontroerend en een ode aan het schrijven van brieven om liefde te uiten. Het perspectief verspringt tussen beide hoofdpersonen, en ook in tijd, maar raakt met elkaar verweven. De karakterisering van de Londense upperclass in de jaren zestig van de 20e eeuw is raak, evenals het milieu aan de Middellandse Zee. De Engelse schrijfster (1969) is werkzaam bij de Independant en won eerder met 'Verboden vruchten' in 2004 de Romantic Novel of the Year. Deze roman, met dezelfde prijs bekroond in 2011, is meeslepend tot het einde. Kleine druk. Verberg tekst