De kikkerkoning is de vijfde sprookjesbewerking van de Vlaamse illustratrice Debbie Lavreys, na Roodkapje (Clavis, 2007), Het meisje met de zwavelstokjes (De Leeswelp 2007, p. 208), Raponsje (Clavis, 2007) en Sneeuwwitje (De Leeswelp 2008, p. 205). Net als in haar andere sprookjes blijft Lavreys trouw aan haar bron, in dit geval de gebroeders Grimm. Het verhaal gaat over een jonge prinses die haar favoriete speelgoed, een gouden bal, in een waterput laat vallen. Een kikker komt haar ter hulp, op voorwaarde dat hij haar vriendje mag zijn. De prinses stemt toe, maar zodra ze haar bal terug heeft loopt ze weg en laat ze het beest eenzaam achter. De volgende dag staat de kikker echter aan de paleisdeur... De enige verandering die Lavreys doorvoert is het einde: ze vertelt nl. niets over koetsier trouwe Hendrik, die zo gelukkig is om dat zijn kikker-meester weer prins is geworden, dat de drie ijzeren banden rond zijn gebroken hart één voor één breken.
Lavreys vertelt het verhaal bondig en in vlot leesbare zinnen, die op maat van een jong publiek zijn gesneden. Haar illustraties beelden de belangrijkste stappen in het verhaal mooi uit. Het resultaat is andermaal een prachtig boek, waarin het typische sprookjesgevoel heel erg aanwezig is in zowel de tekst als de illustraties. Lavreys' dromerige sprookjes beginnen en eindigen steevast met de klassieke formules "Er was eens..." en "En ze leefden nog lang en gelukkig."
In haar illustraties blijft Lavreys trouw aan de herkenbare stijl die ze hanteerde bij haar andere bewerkingen: ze tekent mooie personages met ronde hoofden en gezonde blosjes op de wangen, en kiest voor romantische jurken en prinsessenhoeden met meterslange linten, die door de illustraties en rond de tekst fladderen. In elk boek is er een hoofdkleur: net als bij Sneeuwwitje kiest Lavreys hier voor paars, dat wordt aangevuld met felgroen en blauw. Opvallend in deze reeks zijn ook de ronddwarrelende letters die uit kranten zijn geknipt . In De kikkerkoning gebruikt Lavreys uitsluitend klinkers. Zo lijken de bomen 'o' te roepen wanneer ze het tafereel met de gouden bal tussen de kikker en het prinsesje gadeslaan, en wanneer de prins zijn toekomstige bruid naar zijn kasteel brengt. Wanneer het meisje wegloopt en haar belofte breekt, roept de kikker meermaals de letter 'e', maar die bereikt het hooghartige prinsesje niet meer. Ook opvallend zijn de dikke, paarsgrijze wolkenpakken die de lucht beheersen en een onheilspellend gevoel creëren. De schaduwen in felblauw en de mysterieuze lichtinvallen lijken dan weer te worden veroorzaakt door het schijnen van een onzichtbare zon. Op de allerlaatste prent komt de stralende zon dan eindelijk tevoorschijn van achter het kasteel, de richting die het prinsesje en haar prins tegemoet rijden.
Deze bewerking is opnieuw een pareltje met ontzettend veel oog voor lay-out en detail, en waarmee je je eventjes in het magische sprookjesland waant. [Tine Verachten] Verberg tekst

Een minder geslaagde bewerking van het bekende sprookje van de gebroeders Grimm. Op een dag valt de gouden bal van de verwende prinses in de waterput. Een kikker wil de bal wel voor haar opduiken, als ze belooft dat hij daarna altijd bij haar mag zijn. De prinses zegt toe, maar houdt haar belofte niet. De kikker zet echter door, tot grote ergernis van de prinses. Uit woede gooit ze hem tegen de muur, maar dan verandert de kikker in een knappe prins… Dit prentenboek leest niet prettig voor. Veel zinnen zijn te lang en bevatten moeilijke woorden. Daarnaast heeft de auteur te weinig aandacht besteed aan ritme en metrum. Het cruciale onderdeel van het sprookje is weggelaten: de magische kus, waarmee de prinses de kikker tot prins omtovert. Hierdoor verliest het verhaal veel aan magie. De paginagrote tekeningen in pasteltinten zijn mooi, maar voegen inhoudelijk weinig aan het verhaal toe - er is voor kinderen weinig spannends op te ontdekken. De illustratrice bewerkte eerder de sprookjes 'Sneeuwwitje', 'Roodkapje', 'Raponsje' en 'Het meisje met de zwavelstokjes'. Vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst